Zapowiedź patronacka "Na przemytniczych szlakach. Podróże przez Azję i Europę" Dariusz Hieronim Stobiecki

 

PREMIERA: 18.10.2021

Jest mi niezmiernie miło ogłosić, iż mój blog Czytaninka objął patronatem medialnym książkę Na przemytniczych szlakach.  Podróże przez Azję i Europę Dariusza Hieronima Stobieckiego. 

👇

Trzymasz w rękach wyjątkową powieść. Cokolwiek myślałeś o kontrabandzie i przemytnikach, po lekturze tej książki zweryfikujesz swoje zdanie. Pamiętaj, że wszystko, co w niej opisane, zdarzyło się naprawdę.

,,Na przemytniczych szlakach. Podróże przez Azję i Europę’’ to relacja z kilku lat życia mężczyzny zajmującego się przemytem, przy okazji zwiedzającego i poznającego kulturę krajów, przez które prowadzi jego szlak. Pełne ciekawych, zaskakujących uwag opisy miejsc i sytuacji oraz głębokie refleksje na temat buddyzmu i hinduizmu pozwolą Ci wkroczyć w egzotyczny świat Azji, Europy, a także zasiąść w fotelu w samolocie lecącym pomiędzy kontynentami.

Dotknij złota z Singapuru, skosztuj haszyszu z Nepalu, odwiedź świątynię bogini Kali, daj się zamknąć w indyjskim więzieniu, przejdź kontrolę na lotnisku, posiadając przy sobie fałszywy belgijski paszport, nie znając słowa w języku, który podobno jest Twoim rodzimym. Jeśli mało Ci wrażeń, ta książka zapewni ich o wiele więcej...

👆

Czytaj więcej »

Debiut na miarę - Mira Białkowska

 

1. Tytuł.

2. Rok wydania.

3. Gatunek.

4. Jaki był impuls do stworzenia tej pierwszej historii?

5. Czas pisania książki?

Ad 1-5

   Mój debiut to dość nietypowa sprawa i nie potrafię krótko i jednoznacznie odpowiedzieć na postawione pytania. 

Zaczęło się od fraszek. Pewnego czerwcowego dnia przechodząc obok trawnika zwróciłam uwagę na niepozorny biały kwiatek z żółtym środkiem. Tak powstała pierwsza fraszka Rumianek

Biały skromny, w gęstej trawie,

ale jego oczko patrzy na mnie ciekawie. 

Prawie natychmiast pojawiła się następna i następna. Dopadła mnie wena. Przez weekend napisałam 22 albo 24 fraszki (nie pamiętam). Po trzech miesiącach miałam ich 168 i wtedy postanowiłam je komuś pokazać. Zwróciłam się do pewnego fachowca, wysłałam kilka fraszek i na próbę i pochwaliłam się, że przez trzy miesiące napisałam ich 168. Ów fachowiec skutecznie podciął mi skrzydła na długo. „Za szybko macha pani piórem…” – to był podstawowy i jedyny zarzut. Napisał mi jeszcze, że on też pisze fraszki. Ostatnim zdaniem: „Trzeba zwolnić, bo talent pani ma”, nie uratował sytuacji. Wiedziałam co kierowało tym człowiekiem, ale i tak przestałam pisać. No prawie, ale kolejne fraszki od tamtej pory pojawiały się już sporadycznie. Wiedziałam, że coś muszę z nimi zrobić, ale nie wiedziałam co. Dwukrotnie doświadczyłam sytuacji kradzieży mojego tekstu, a fraszka jest dość łatwa do przywłaszczenia. Z powieścią trudniej, więc gdy przeczytałam ogłoszenie o konkursie na powieść, do fraszek dopisałam powieść. Miałam na to dwa miesiące. Powieść była niedopracowana, ale na konkurs wysłałam. Później na spokojnie pracowałam sobie nad nią. Minęło kilka lat i koleżanka namówiła mnie na udział w konkursie jednego wiersza. Tam moje fraszki dostały nagrodę i namawiano mnie do ich wydania. Nim się na to zdecydowałam, wymyśliłam nazwę dań, zaprosiłam do współpracy „kelnerki”, „bufetową” i zaprosiłyśmy publiczność. Nasze przedstawienie trzeba było powtarzać. Po tym sukcesie we wrześniu 2016 roku tomik „Fraszkowa Uczta” został wydany, a pod koniec 2017 ukazała się powieść „Wcale mi nie zależy”. Z wydaniem powieści wstrzymywałam się, bo nie wierzyłam w powodzenie. Niesłusznie. „Wcale mi nie zależy” zdobyła tytuł "Najlepszej książki na wiosnę”, a następnie „Najlepszej książki roku 2018". Powstały też kolejne części tej historii „O co ci chodzi" i „Nareszcie z górki”. 

6. Bohater najbliższy Pani sercu?

  Bohater najbliższy mojemu sercu? Jeśli muszę koniecznie odpowiedzieć na to pytanie, powiem Monika. To pierwsza wykreowana przeze mnie postać, ale pozostałe bohaterki i bohaterowie też są mi bliscy.      

7. Pierwszy czytelnik?

Obecnie pierwszym czytelnikiem jest moja przyjaciółka. Kiedyś miałam wielkie opory, by swoje teksty pokazać komukolwiek.

8. Czy był stres przed reakcją czytelników?

Na to pytanie odpowiedziałam wcześniej.

9. Czy uważa Pani swój debiut za udany?

Tak, nawet bardzo. We wrześniu minie pięć lat od mojego debiutu i ukaże się dziesiąta moja książka. Gdyby nie sukces pierwszych (zwłaszcza „Wcale mi nie zależy”), nie byłoby następnych moich książek. 

10. Czy debiut doczekał się II wydania?

Drugiego wydania nie było, ale zarówno „Fraszkowa Uczta” jak i „Wcale mi nie zależy” zniknęły z rynku (były dodruki „Wcale mi nie zależy").  

Serdecznie dziękuję Autorce za poświęcony mi czas.

Czytaj więcej »

Zapowiedź patronacka "Zanim zobaczymy Neapol" Magdalena Kołosowska

 
PREMIERA: 12.10.2021

Jest mi niezmiernie miło ogłosić, iż mój blog Czytaninka objął patronatem medialnym książkę Zanim zobaczymy Neapol Magdaleny Kołosowskiej. 

👇

Danka – kilka lat wcześniej los ciężko ją doświadczył. Zachorowała na nowotwór. Operacje ratujące życie zniszczyły jej urodę, a ona utwierdziła się w przekonaniu, że już nic dobrego jej nie spotka. Wychowuje syna, który jest jej oczkiem w głowie, i tkwi w małżeństwie, choć wie, że mąż prowadzi podwójne życie. Jednak kiedy traci pracę a mąż przegrywa w kasynie ich wspólne pieniądze, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Ale czy na to nie jest już za późno?

👆

Czytaj więcej »

Zapowiedź patronacka "Gorzki smak marzeń" Aneta Krasińska

 
PREMIERA: 06.10.2021

Jest mi niezmiernie miło ogłosic, iż mój blog Czytaninka objął patronatem medialnym książkę Gorzki smak marzeń Anety Krasińskiej. 

👇

Świat Laury rozpada się na milion odłamków. Kobieta nie może otrząsnąć się po stracie i gdy nie ma już nadziei na odnalezienie sensu życia, nieoczekiwanie na horyzoncie pojawia się pewna trudna nastolatka, która wmawia wszystkim, że należy do rodziny Wolfów. Początkowo nikt jej nie wierzy, ale pełna determinacji Nicol zrobi wszystko, by wyrwać się z rodzinnego piekła.

Dążąc za wszelką cenę do celu, Nicol naraża na niebezpieczeństwo i siebie, i Laurę. A gdy znajduje się na skraju wyczerpania nerwowego, samotność i brak zrozumienia ze strony dorosłych doprowadza ją do wielce ryzykownego zachowania.

Poznając bliżej sytuację dziewczyny, Laura odnajdzie w sobie pokłady uczuć, które zaskoczą ją samą. Niełatwe relacje z Nicol nauczą ją cierpliwości, pokażą, że odwaga i bezkompromisowość mogą zmienić nawet najbardziej beznadziejną sytuację. Kobieta i nastolatka będą przeżywać we wzajemnej relacji upadki i wzloty, co powoli im lepiej poznać siebie i swoje potrzeby. Zrozumieją, jak istotne jest budowanie więzi emocjonalnych z drugim człowiekiem, ale też dostrzegą, jak łatwo stracić to, co się naprawdę liczy.

👆

Czytaj więcej »

Autorzy o zwierzętach - Sandra Czoik

 

Sandra Czoik - Za dnia matka, żona i miłośniczka zwierząt. Nocą wielbicielka mrocznych książek, filmów, seriali i ciemnych stron życia. 

Zakochana w muzyce, nie wyobraża sobie bez niej życia, chociaż jedyny instrument, na jakim potrafi cokolwiek grać, to kazoo. 

Pisanie pochłania ją bez reszty. Uwielbia wsiąkać w wykreowany świat i nie reagować na zewnętrzne bodźce. 

Autorka „Piekielnej Paczki". Jej opowiadania można znaleźć w takich antologiach jak „Księga Czarownic. W kotle osobowości" czy „Granice wyobraźni".

1. Czy wyobraża Pani sobie życie bez zwierząt?  

Zdecydowanie nie. Mając trzy psy i dwa koty, uważam, że życie bez nich byłoby o wiele bardziej puste.  

2. Ile zwierząt miała Pani w swoim życiu?

Ciężko określić. Od dziecka otaczały mnie zwierzęta, głównie psy i koty, ale był też królik i szczurek.

3. Zwierzę jest dla mnie…

Zdecydowanie przyjacielem.
 

4. Ludzie często uważają, że zwierzęta nie mają duszy. A jakie jest Pani zdanie na ten temat?

Nie zgadzam się. Według mnie zwierzęta są jak ludzie, tylko nie potrafią mówić.  

5. Co sądzi Pani o Fundacjach ratujących zwierzęta?

Są potrzebne i odwalają kawał dobrej roboty.  

6. Załóżmy, że jest Pani świadkiem sytuacji, w której ktoś krzywdzi zwierzę. Jak Pani reaguje?

Ciężko to przewidzieć, mogę zakładać, że zareagowałabym właściwie, ale prawdę mówiąc, może się zdarzyć, że o sekundę za długo byłabym w szoku. Mam tylko nadzieję, że świadkiem krzywdy zwierząt nie będę. Najlepiej jakby nikt nigdy nie krzywdził zwierzęcia. Od razu świat byłby piękniejszy.  

7. Pani ulubione zwierzę to?

Kot zdecydowanie, ale lubię też psy i mniejsze gryzonie.  

8. Jakie zwierzę według Pani byłoby najlepszym bohaterem książki?

Myślę, że każde by się sprawdziło. Ale odpowiadam klasycznie: pies.

9. Mówią, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Ja zgadzam się z tym w 100 %, a Pani?

Moja miłość do kotów wygrywa, aczkolwiek ze stwierdzeniem także się zgadzam. Radość psa po rozłące z człowiekiem jest uczuciem, które trudno opisać.  

10. Jakie zwierzę według Pani jest najbardziej fotogeniczne i dlaczego?
Te, które się najmniej rusza. Nie raz próbowałam zrobić zdjęcie kotu i jeśli nie śpi, to jest to nie lada wyzwanie. A tak całkowicie poważnie, to myślę, że wszystkie na równi są fotogeniczne i nie ma tu, co wyróżniać jednego.  

Serdecznie dziękuję Autorce za poświęcony mi czas. 

Czytaj więcej »

Debiut na miarę - Elżbieta Sidorowicz-Adamska

 

1. Tytuł.
   „Okruchy gorzkiej czekolady” – seria.

2. Rok wydania.
   Pierwsza część „Okruchy gorzkiej czekolady. Morze ciemności” ukazała się w 2019 r. Potem kolejno: „Okruchy gorzkiej czekolady. Serce na wietrze” w 2020 r. i „Okruchy gorzkiej czekolady. Rachunek nieprawdopodobieństwa” cz. 1 i 2 w 2021 r.

3. Gatunek.
   No i z tym jest problem :) Dwie pierwsze książki zdefiniowane były przez wydawcę jako literatura młodzieżowa. Osobiście znam JEDNĄ nastolatkę, która je przeczytała. Myślę, że przypisanie tej serii wyłącznie młodemu Czytelnikowi było dużym błędem ze strony wydawcy. Część trzecia (po zmianie wydawnictwa) funkcjonuje jako literatura obyczajowa. Gdybym ja miała je określić, powiedziałabym że to literatura obyczajowa/piękna.
   
   
   4. Jaki był impuls do stworzenia tej pierwszej historii?
   Ta historia przyszła do mnie sama, wybrała mnie i kazała się pisać! Nie wiem, skąd wziął się pierwszy impuls. Pamiętam, że siedziałam wtedy w domu z maleńką córeczką i koniecznie chciałam zaburzyć jakoś monotonię codziennego dnia, a nade wszystko powtarzalność czynności (matki rozumieją :)). Zaczęłam od pierwszej lepszej sceny i poszło!
   
   
   5. Czas pisania książki?
   Pomysł pojawił się ponad dwadzieścia lat temu, napisałam wtedy sporą część, ale w sposób nieusystematyzowany: były to luźne sceny, oderwane dialogi, fragmenty. Potem rzuciłam książkę na lata, bo jakoś nie mogłam wybrnąć z poplątanych sytuacji. Po prawie dwudziestu latach pomyślałam sobie: o nie, tak dobrze to nie będzie. Mam kupę materiału, mam gotowych bohaterów, mam mnóstwo scen, nie może to wszystko pójść na zmarnowanie. Usiadłam i tym razem już po bożemu, od początku, zaczęłam pisać, włączając w pisaną treść już istniejące fragmenty. Trwało to kilka lat (3-4, nie pamiętam). Więc chyba nie uda mi się precyzyjnie odpowiedzieć. W każdym razie wiem, że książki pisze się długo. No, ja tak mam :)
   
   
   6. Bohater najbliższy Pani sercu?
   Tak naprawdę lubię wszystkich moich bohaterów… Każdego traktuję poważnie, każdy jest dla mnie ważny. Oczywiście Ania, bo dałam jej dużo z siebie. Oczywiście Paweł (Potwór, Jeżozwierz), bo pozwolił mi na niezwykłą przygodę wcielenia się choć na chwilę w mężczyznę! Była to świetna zabawa, po której stwierdziłam, że mam w sobie dużo męskich cech. Szalenie lubię też Michała, bardzo tragiczną postać w tej książce, faceta który traci wszystko. I lubię też Leszka :)
   
   
   7. Pierwszy czytelnik?
   Pierwszymi czytelniczkami były moje dwie najlepsze przyjaciółki jeszcze z czasów liceum - Julita i Magda. Obie bardzo chciały przeczytać i uczciwie powiedziały mi, co o książkach myślą. Mam mnóstwo karteczek z ich uwagami, te wrażenia były mi bardzo przydatne. Ale przede wszystkim trzymały mnie w pionie, zachęcały do powstania, gdy leżałam i mówiłam, że już nigdy więcej, wierzyły we mnie i moją historię. Każdemu życzę takiego wsparcia! Wiele wsparcia psychicznego dostałam też od mojej rodziny, męża i córki, choć te gady dotąd nie przeczytały moich książek. No i co im zrobisz? Nic nie zrobisz!
   8. Czy był stres przed reakcją czytelników?
   No pewnie, że stresik był! Przede wszystkim dlatego, że napisałam bardzo mroczną opowieść, z bardzo ciężkim ładunkiem emocjonalnym, ale dotykającą przy okazji ważnych spraw. Nie wiedziałam, jaki będzie odbiór Czytelników, czy będą chcieli zagłębiać się w morze ciemności (Mare tenebrarum, jak brzmiał pierwotny tytuł pierwszej części). Czy nie zmęczę, nie zniechęcę, czy ktoś w ogóle będzie chciał to czytać. Na szczęście okazało się, że ludzie potrzebują także takich książek, współodczuwania z główną bohaterką, przeżywania wszystkich, rozkręconych ma maksa emocji. Dostałam mnóstwo maili i komentarzy od ludzi, dla których książka okazała się ważna, pomocna i potrzebna w życiu. Bardzo mnie to uspokoiło i dało wiarę w sens tego, co robię.
   
   
   9. Czy uważa Pani swój debiut za udany?
   Tak. Przede wszystkim jestem dumna i szczęśliwa, że udało mi się doprowadzić rzecz do końca, że pomysł, który zalągł się w mojej głowie, raptem przybrał realną postać książki, którą można otworzyć i przeczytać, że poszedł w świat! To upostaciowienie moich marzeń, finalizacja ciężkiej pracy :) Mimo bardzo mizernej promocji ze strony pierwszego wydawnictwa, książka zyskała uznanie Czytelników, ma bardzo dobre recenzje i grono wielbicieli. Czego autor może chcieć więcej? Może szerszego zasięgu! Marzy mi się, by dotarła do większego grona ludzi. By informacje o niej nie funkcjonowały tylko w mediach społecznościowych, by miała szansę zaprezentować się także w prasie, radiu, telewizji… Marzenia ściętej głowy :)
   
   
   10. Czy debiut doczekał się II wydania?
   Książka jest niedługo na rynku, jeszcze nie było drugiego wydania. Może kiedyś będę miała przyjemność zaprezentować Państwu wydanie drugie, poprawione! Bo pierwszą część na skutek nacisków :) musiałam trochę przeredagować, a raczej usunąć pewne wątki, ze szkodą dla finalnego efektu. Następnym razem całość ukaże się w nieokrojonej formie! 

Dziękuję bardzo za możliwość porozmawiania!

Serdecznie dziękuję Autorce za poświęcony mi czas. 

Czytaj więcej »

Zapowiedź patronacka "Już nie ucieknę" Joanna Nowak

 
PREMIERA: 28.09.2021

Jest mi niezmiernie miło poinformować, iż mój blog Czytaninka objął patronatem medialnym książkę Już nie ucieknę Joanny Nowak.

👇

Pierwszy tom sagi Siostry z ulicy Wiśniowej. Po odejściu narzeczonego Ada przeżywa załamanie nerwowe, z którego próbują wyrwać ją siostry, Jagna i Sara. Kiedy ich metody nie działają, postanawiają zwrócić się z prośbą o pomoc do matki mieszkającej w niewielkim miasteczku na Kujawach. Ta wykorzystuje fatalną sytuację prowadzonego przez siebie schroniska dla zwierząt. Prosi Adę o wsparcie zapraszając jednocześnie do odwiedzin w rodzinnych stronach. Adam planuje ślub z Bianką. Zawarcie małżeństwa ma mu pomóc odzyskać rodzeństwo, które po śmierci rodziców zamieszkało u krewnej. Niestety, okazuje się, że Bianka, ze strachu przed odpowiedzialnością, bez słowa uciekła do rodzinnego domu. Adam pragnie się z nią rozmówić, ale dziewczyna nie chce go widzieć.
Sytuacja zbiega się z pojawienie się Ady, pierwszej miłości Adama. Tuż po maturze Ada zerwała z Kamińskim tłumacząc rozstanie odmiennym spojrzeniem na przyszłość.
Powrót Janowskiej do Graborówka staje się okazją do naprawienia dawnych błędów. Do dziś Ada wyrzuca sobie, że podle potraktowała chłopaka, przez co najprawdopodobniej nie wiodło się jej później w miłości. Postanawia odkupić swoje winy i proponuje Kamińskiemu, że zastąpi Biankę w roli panny młodej, dzięki czemu plany Adama będą miały szansę się zrealizować.

👆

Czytaj więcej »

Autorzy o zwierzętach - Małgorzata Manelska

 

Małgorzata Manelska - Urodziła się na Mazurach, w Szczytnie, tutaj mieszka. Jest absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego. Oligofrenopedagog, bibliotekarka, nauczycielka. Od kilkunastu lat pracuje z dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną intelektualnie. Prywatnie jest żoną, a także matką dorosłej córki Adrianny, opiekunką wierniej suni Melki. Pasjonuje ją czytanie. W wolnych chwilach zajmuje się decoupage, techniką handmade, polegającą na ozdabianiu różnych powierzchni za pomocą serwetki lub papieru ryżowego. Kocha podróżować, poznawać nowe miejsca i ludzi.

1. Czy wyobraża Pani sobie życie bez zwierząt?

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, bo w mojej rodzinie od zawsze były zwierzęta. Pewnie gdyby tych zwierząt zabrakło, byłaby pustka…

2. Ile zwierząt miała Pani w swoim życiu?

Chyba umiarkowanie… Były psy, koty, królik, rybki; przez kilka lat mieszkał też z naszą rodziną policyjny pies patrolowo-tropiący, którego przewodnikiem był mój mąż.

3. Zwierzę jest dla mnie…

Stworzeniem, które ma uczucia. 

4. Ludzie często uważają, że zwierzęta nie mają duszy. A jakie jest Pani zdanie na ten temat?

Jeśli się mówi, że dom ma duszę, to tym bardziej zwierzę może ją mieć.

5. Co sądzi Pani o fundacjach ratujących zwierzęta? 

Dobrze, że są takowe, bo państwo nie za bardzo garnie się do tego, aby pomagać zwierzętom. 

6. Załóżmy, że jest Pani świadkiem sytuacji, w której ktoś krzywdzi zwierzę. Jak Pani reaguje? 

Ważną dewizą życiową nie tylko moją, ale również innych ludzi, powinno być powiedzenie „Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”. Myślę, że to powiedzenie powinno się także odnosić do zwierząt. Jak bym zareagowała? Oczywiście adekwatnie do sytuacji. Na przykład będąc w Zakopanem nigdy nie korzystamy z zaprzęgów konnych, wożących turystów na Morskie Oko. Jest to swojego rodzaju protest przeciwko złemu traktowaniu koni, nie tylko nasz, ale wielu innych ludzi. 

7. Pani ulubione zwierzę to?

Kocham wszystkie zwierzęta i uważam, że życie bez nich byłoby szare i smutne. 

8. Jakie zwierzę według Pani byłoby najlepszym bohaterem książki?

Każde! W każdej mojej książce są jakieś zwierzęta – psy, koty, kozy, kury, jest nawet bocian. 

9. Mówią, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Ja zgadzam się z tym w 100 %, a Pani?

Od czternastu lat mieszka z nami pies ze schroniska. Wierniejszej towarzyszki życia nie widziałam; czasem mamy wrażenie, że gdyby nasza Mela potrafiła mówić, z radością by z nami rozmawiała. 

10. Jakie zwierzę według Pani jest najbardziej fotogeniczne i dlaczego? 

Jako pierwszy przyszedł mi do głowy paw z  pięknym pawim ogonem. Mam wrażenie, że pawie to takie dostojne ptaki, które na widok ludzi (z aparatem fotograficznym również) chętnie rozkładają ogony i prezentują się na wybiegach niczym modelki. 

Serdecznie dziękuję Autorce za poświęcony mi czas.

Czytaj więcej »

"Czas na ciszę" Anna Dąbrowska

 

➲ TYTUŁ  "Czas na ciszę”

➲ CYKL  Płomienie (tom 3)

 

➲ AUTOR Anna Dąbrowska

 

➲ DATA PREMIERY 12.11.2020

 

➲ WYDAWNICTWO  Novae Res

 

➲ ILOŚĆ STRON 362

 

 

 

 

➲ OCENA  6/6

 

➲ OPIS

 

SWOIM GŁOSEM ROZPALIŁ SERCA TYSIĘCY KOBIET

 

Oksana potrafi śpiewać tak, że jej głos przenika ludzkie dusze, rozpala serca, a z oczu wyciska łzy. Ale jej największe marzenie wcale nie jest związane z muzyką. Straciła już matkę, a teraz może również stracić młodszego brata, Tomka, który zmaga się z ciężką chorobą. Targana sprzecznymi emocjami dziewczyna decyduje się wystartować w eliminacjach do popularnego programu muzycznego, a ewentualną wygraną przeznaczyć na leczenie brata. Ta decyzja okaże się przełomowa i sprawi, że w jej życiu pojawi się ktoś, kto pomoże jej uwierzyć w siebie i zawalczyć o szczęście…

Anna Dąbrowska – autorka bestsellerowych romansów – kolejny raz szturmem podbija serca spragnionych emocji czytelniczek. Czas na ciszę to poruszająca historia miłości, która zjawia się w życiu nieproszona, by dać siłę do zmagań z wszelkimi przeciwnościami losu.

➲ MOJE ODCZUCIA

 

 

Oskana ma niezwykły talent do śpiewania. Gdy to robi, widać że słowa płyną prosto z jej serca. Jej śpiew porusza każdego. Jej marzenie to jednak uzbierać pieniądze na leczenie ciężko chorego brata, Tomka. Straciła już matkę, nie chce stracić i brata. By móc mu pomóc, decyduje się wziąć udział w eliminacjach do programu muzycznego. Udział w tym programie odmieni jej życie. Do tego pozna kogoś, kogo obdarzy uczuciem. Czy będzie jej dane w końcu poczuć się szczęśliwą?

Po książki Anny Dąbrowskiej mogę sięgać w ciemno, a i tak wiem że zawsze otrzymam ogromny ładunek emocjonalny. Tym razem nie było inaczej. Sięgnęłam po książkę i po prostu przepadłam. Po cichu wtargnęłam w życie bohaterów, by wspólnie z nimi odbyć ich podróż na łamach kart powieści.

Oksana to niezwykła, wrażliwa i opiekuńcza dziewczyna, która nad życie kocha swojego ciężko chorego brata. Gdyby mogła, oddałaby za niego życie. Cierpi patrząc na jego pogarszający się stan. Całe swoje życie podporządkowuje jemu, zapominając o własnym. To postać, która wzbudza uwielbienie w czytelniku i zmusza go do refleksji.

Kosma to niesamowity piosenkarz, któremu właśnie rozpadł się zespół w Szwecji. Dostaje propozycję pracy jako juror w programie muzycznym. Nie chce przyjąć oferty, ale jego przyjaciel poniekąd to na nim wymusza. Kosma jest mężczyzną, który w jednej chwili potrafi być łagodny jak baranek, by za chwilę zamienić się w totalnego dupka. Ma swoje podejście do życia oraz swoje demony przeszłości, które wpływają na to jakim jest człowiekiem. Praca w tym programie odmieni go, a raczej pewna urocza uczestniczka.

Nie bałem się jutra. Każdy nowy dzień przyjmowałem z pokorą. Nie obawiałem się wyzwań. Nie przejmowałem się popełnianiem błędu, bo nie byłem idealny. Upadałem i wstawałem. Nie odgrywałem żadnej roli, by się spodobać. Po prostu byłem sobą.

Zarówno Oksana jak i Kosma nie mieli łatwego dzieciństwa. Obydwoje musieli przedwcześnie dorosnąć, zapominając czym jest szczęście oraz beztroska. Idą do przodu, ale cień przeszłości wciąż ciągnie się za nimi.

Autorka w swojej książce przedstawia nam poruszającą historię o miłości, pokazując że potrafi ona wtargnąć do naszego życia, w najmniej spodziewanym momencie. Nie będzie to łatwa miłość, ale taka, która daje siłę do walki z przeciwnościami losu. W życiu ciężko dźwigać samemu trudności, ale we dwójkę jest już raźniej. Czy zatem nasi bohaterowie mogą liczyć na swój własny happy end?

Ania Dąbrowska pokazuje nam również, że są choroby, które wymagają od najbliższych ogromnych poświęceń.

Zakończenie książki pozostawia nas z jedną wielką niewiadomą i ogromnym bólem w sercu.

Czas na ciszę to niezwykła, pełna emocji historia, która chwyci za serce każdego czytelnika. Gorąco polecam!

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania serdecznie dziękuję

Czytaj więcej »

"Ukryte w ciszy" Karolina Klimkiewicz

 

➲ TYTUŁ  "Ukryte w ciszy”

➲ AUTOR Karolina Klimkiewicz

 

➲ DATA PREMIERY 25.08.2021

 

➲ WYDAWNICTWO  Szósty Zmysł

 

➲ ILOŚĆ STRON 298

 

 

 

 

➲ OCENA  6/6

 

➲ OPIS

 

Głęboko poruszająca powieść o dorastaniu, zmaganiu się z własnymi demonami i przeszłością, która nie daje o sobie zapomnieć.

Niespełna siedemnastoletnia Felicja wydaje się być zwykłą nastolatką. Na pozór jej życie jest idealne. Z powodu zbiegu okoliczności poznaje wybuchowego i zbuntowanego syna dyrektora – Nikodema, który nie chce podporządkować się panującym zasadom. Mimo że zupełnie różni, coś ich jednak łączy. Oboje skrywają bolesne tajemnice, które niszczą ich od środka.

Karolina Klimkiewicz przedstawia świat, który jest tuż obok, i w emocjonalny sposób ukazuje jego realia.

W ciemności poza bólem i cierpieniem jest również nadzieja, a najwięcej prawdy jest ukryte w ciszy…

➲ MOJE ODCZUCIA

 

 

To moje drugie spotkanie z autorką, ale na pewno nie ostatnie. Jestem oczarowana przeczytaną historią i zawartymi w niej emocjami.

Felicja to na pozór zwykła, szczęśliwa i dobrze się ucząca nastolatka. A tak naprawdę to dziewczyna, która musiała zbyt szybko dorosnąć. Opiekuje się nie tylko schorowaną babcią, ale również i siostrą. Ma sporo problemów, ale mimo tego, potrafi się uśmiechać.
Nikodem jest typem buntownika, który również walczy z demonami przeszłości. Na co dzień podobnie jak Felicja zakłada maskę, ukrywając prawdziwe emocje. Mogłoby się wydawać, że oboje są różni niczym dzień i noc, a jednak łączy ich więcej niż sami mogliby przypuszczać.

Czuję się brudna, problem polega jednak na tym, że żadna kąpiel tego nie zmieni, ten brud jest we mnie. To brud zmęczonej, zakłamanej duszy.

Karolina Klimkiewicz napisała historię  której nie sposób zapomnieć, nawet gdyby się chciało. Przedstawia bowiem realnych bohaterów oraz realne problemy, które mogą dziać się gdzieś tuż obok nas. Nasi bohaterowie musieli zbyt szybko dorosnąć. Moglibyście pomyśleć, co tak młodzi ludzie mogą wiedzieć o życiu? A jednak po przeczytaniu tej powieści, wasze zdanie zmieniłoby się momentalnie. Otóż nawet tak młode osoby mogą wiedzieć o życiu bardzo wiele. Zarówno Felicja jak i Nikodem zmagają się z problemami, które starają się ukryć przed innymi. Gdy wychodzą na zewnątrz zakładają maskę pod którą skrywają swoje prawdziwe „ja”. W tym momencie należy zadać sobie pytanie: ile jest takich osób w prawdziwym świecie? Czy sami nie mieliście nigdy styczności z takimi osobami? Zapewne wam się to zdarzyło.

Autorka nie boi się poruszać trudnych, często bolesnych tematów, dzięki czemu my jako czytelnicy, odczuwamy na własnej skórze każde przeżycie naszych bohaterów. Oczywiście nie odkrywa nam wszystkiego na łapu capu, tylko delikatnie krok po kroku pozwala nam zapoznać się z postaciami. Niewątpliwie pokochałam Felicję, ale również i Nikodem skradł moje serce. Postacie te zostały dobrze wykreowane, są wyraziste, a nawet mogłabym rzec – namacalne. Cała powieść została napisana emocjami, które aż kipią na każdej stronie książki. Styl autorki jest lekki, a od książki nie sposób się oderwać. Podobało mi się to, że autorka poruszyła w swojej książce zaburzenia psychiczne i pokazała nam, że można z nimi żyć.

Tak naprawdę ciężko ubrać w słowa to co czuje się po przeczytaniu tej powieści, dlatego serdecznie zachęcam was do sięgnięcia po nią i przekonania się na własnej skórze jak ją odbierzecie. Wiem też, że książki nie ocenia się po okładce, ale ta jest niesamowita i przyciąga swojego czytelnika już od pierwszego spojrzenia. Muszę pochwalić wydawnictwo za wydanie tej pozycji, gdyż na żywo wygląda wspaniale.

Ukryte w ciszy to niebanalna historia dwójki młodych ludzi, których życie nie oszczędzało, ani na moment. To historia z tych, które zmuszają do refleksji i własnych wniosków. Gwarantuję, że jak już sięgniecie nie będziecie mogli się od niej oderwać. Polecam z całego serca.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania serdecznie dziękuję

Czytaj więcej »